NUMMER 36
WO N I N G D E L E N
Uit: DE STANDAARD van 12 oktober 2020
Tekst: Maaike Van Melckebeke Foto's: Sebastiaan Steveniers
HOE DOEN ZIJ HET?
'WIE BLIJFT ETEN, ZET EEN KRUISJE'
Annick Annaert (57) huist al vier jaar samen met andere singles. Enkele maanden geleden investeerde ze in een eigen woning, waar ze zich definitief hoopt te settelen met vijf huisgenoten. 'Een badkamer delen, zo erg is dat niet.'
De straat is omzoomd met bos, onder onze schoenen kraken gevallen eikels. De villa's hebben namen als 't Klokske, Vaya Con Dios en -toepasselijker- Heide Hof.
In de achtertuinen staan poortjes, rechtstreeks de Withoefse Heide in, een minder bekende uitloper van de Kalmthoutse Heide.
Ook de witte doktersvilla in het midden van de straat heeft zo'n poortje. Nu hangt er nog een felrood fietsslot rond. 'Patrick gaat er een nieuw slot op hangen, zo eentje met
een sleutel die ook past op de andere buitendeuren', zegt Annick, terwijl we in de achtertuin staan. Lloyd (2), haar kleiunzoon, loopt lachend voorop in het natte gras.
Patrick (57) is Annicks huisgenoot. Ze delen de woning met nog twee andere singles, tot vier maanden geleden nog volslagen vreemden voor elkaar. Wanneer we aanbellen
voor interview, is Patrick gaan werken. Ook Jeannine (69) is er niet. Ze doet vrijwilligerswerk bij een coöperatieve boerderij in de buurt. Christel (53) is wel thuis. Ze haalt
koffie en peperkoek en schuift mee aan tafel. Ondertussen steekt ze ook Lloyd een stukje toe. 'We zijn als een gezin.'
Wooncoop
Annick hoorde voor het eerst over samenhuizen op een vakantie voor eenoudergezinnen, in 1999. 'Ik was pas gescheiden, het idee trok me meteen aan'. vertelt ze.
'Ik functioneer niet zonder mensen rondom mij. Maar daarom me meteen in een relatie te storten, zag ik niet zitten. Dit leek de ideale oplossing.' Ze bezocht projecten, maar
botste op praktische drempels. 'Mijn dochters waren 5 en 7, en de bestaande opties waren te ver van de woonplaats van hun vader.'
In augustus 2016, de dag nadat haar jongste dochter het huis uit was getrokken, zette ze uiteindelijk toch de stap. 'Een samenhuizingsproject in een klooster in Limburg.'
Ze woonde sindsdien in verschillende projecten, maar die waren steeds tijdelijk van aard. Het bleek ook moeilijk om bereidwillige huisbazen te vinden.
'Jongeren die samenwonen, dat vinden de mensen normaal. Maar vijftigplussers? Daar kijken ze nog altijd van op.' (lacht) Toen botste ze op de villa in Kalmthout.
'Ik heb geprobeerd het via de wooncoöperatie Wooncoop te financieren, maar die richten zich op stedelijk gebied. Dus heb ik twee (externe) mensen aangesproken die de
woning met mij wilden kopen, als investering. En vervolgens zelf huisgenoten gezocht.'
Vandaag zijn ze met vier, maar er is plaats voor een vijfde en op termijn zelfs een zesde persoon. 'Maar dan moeten we eerst de wellness ombouwen tot een extra badkamer.'
De bewoners betalen huur aan Annick en haar mede-eigenaars: 396 tot 564 euro, afhankelijk van de grootte van hun persoonlijke kamer. De rest wordt gedeeld: badkamers,
bureau, keuken, leefruimte, wasruimte en tuin. 'Bij co-housing is er vaak meer private ruimte, dat klopt. Maar het is ook duurder op die manier. En één keer per week samen
eten met mijn huisgenoten? Ik vind dat te weinig.'
Penne alla vodka
De rondleiding gaat van de tuin terug naar binnen. Boven de oude praktijk, in de grootste en lichtste kamer, woont Christel. Zie je in de andere kamers nog sporen van de
recente verhuizing, dan is het hier opvallend net. Alles klopt. Een formica bureautje, tapijt in zachte pastelkleuren en zorgvuldig gekozen beeldhouwwerken. Deze kamer
heeft zware deuren, handig als ik wat overprikkeld ben en me even wil afsluiten', toont ze. Een belangrijke voorwaarde, want Christel heeft autisme. Of dat het samenhuizen
niet moeilijk maakt? 'Eigenlijk niet', legt ze uit. 'Ik ben heel grondig, daardoor nemen veel taken ook veel tijd in beslag. Door samen te wonen met anderen, hoef ik het
huishouden niet alleen te beredderen. Dat geeft me rust. En het is een manier om de eenzaamheid te doorbreken.
'Ik had er wel wat schrik voor', geeft Annick toe. 'Maar Christel benadrukte in de eerste gesprekken vooral de nadelen. Dat ze ook veel talenten heeft, mochten we pas later
ontdekken. Ze heeft smaak, is fantastisch in het ordenen van kasten en kan geweldig goed koken. Wat was het weer dit weekend? Christel:'Penne alla vodka.'
Annick: 'Echt heerlijk. Ik had vroeger geen idee dat je met alleen groenten zo lekkere dingen kon maken.'
Beurtrol
Koken doen ze met een beurtrol. Op de tafel ligt een clipboard met een fiche. 'Wie blijft eten, zet een kruisje.' Ook (klein)kinderen of vrienden kunnen mee-eten, dan zetten
de bewoners gewoon een cijfer. Wie kookt, doet ook de boodschappen. De rest doet de afwas. 'We hebben twee koelkasten', zegt Annick. 'Een gemeenschappelijke, voor het
eten, en eentje waar we elk een schap hebben. Voor snoepgoed, alcohol en frisdrank. Dat houden we apart.
En financieel? 'Er zijn twee gemeenschappelijke rekeningen', legt Christel uit. ' Op de ene storten we maandelijks elk 125 euro voor de vaste kosten zoals energie en internet,
de andere is voor de boodschappen.' Die boodschappen worden maandelijks afgerekend: 1,5 euro per ontbijt, 2 euro voor een broodmaaltijd en 5 euro per warme maaltijd.
'Het was even zoeken, maar dit systeem werkt prima.'
Voor de rest van het huishouden hebben ze geen vaste taakverdeling. Maar dat hoeft ook niet', zegt Annick. 'Het loopt allemaal heel organisch. We vullen elkaar goed aan.
Jeannine heeft groene vingers en legt gemakkelijk contacten in de buurt. Christel is hun eigen opruimgoeroe, en Patrick, zo wisten we al, is de handige harry van dienst.
Annick neemt de administratieve en financiële taken voor haar rekening.
_____________________________________________________________________________________
Jongeren die samenwonen, dat vinden mensen
normaal. Maar vijftigplussers?
Daar kijken ze nog altijd van op'
Of het nooit botst? 'Natuurlijk wel', zegt Annick. 'Maar ik stoor me minder aan kleine kantjes van huisgenoten dan aan die van een partner. Met hen hoef ik geen leven op te bouwen. (lacht) We wonen samen en de vriendschap die erbij komt, is mooi meegenomen.
Plots wijst Lloyd naar een luchtrooster. Er is een speeltje in gevallen. Christel schiet hem te hulp. De peuter is nog een beetje op zijn hoede, maar laat zich toch helpen.
'We zorgen voor elkaar, dat hoort erbij', zegt Annick. Ze had het bij vorige projecten soms wat moeilijk met het komen en gaan van mensen, vertelt ze. 'Maar hier? Met deze
groep?' Ze kijkt even naar Christel en Lloyd. 'Hier wil ik echt blijven.'
IN HET KORT
Annick Annaert (1963) studeerde regentaat handelsvakken en werkte twintig jaar in de financiële sector.
Ze had een eenmanszaak voor trainingen en evenementen, maar zette die stop om als mantelzorger op te
treden voor haar moeder en tante. Nu is ze werkzoekende.
Annick heeft twee dochters en twee kleinkinderen.
OPSTAAN
'Patrick is de enige met een fulltime job, zijn dag heeft daarom de meeste structuur', zegt Annick. Hij is meestal
het eerste wakker, rond 05.30 uur. De vrouwen in het huis volgen wat later.
Ontbijten doen ze elk in hun eigen tempo.
HULP
Annick past iedere dag op haar kleinzoon (2). Ze haalt die dag ook zijn broertje op van school. Zij en haar huisgenoten
overwegen zelf een poetshulp in dienst te nemen, maar pas wanneer het huis helemaal af is.
AGENDA
Het viertal deelt een Whatsappgroepje en een agenda via Google. 'Daarin houden we praktische zaken bij, zoals de dag
waarop het vuilnis wordt opgehaald of wanneer we onze volgende bewonerscirkel hebben maar we houden elkaar ook
op de hoogte van logees of vakanties. 'Ze plannen jaarlijks een teambuilding in.
VERVOER
Patrick, Jeannine en Christel rijden met een elektrische fiets. Annick en Christel hebben ook een eigen wagen, die ze
uitlenen aan hun huisgenoten. 'We zijn nog op zoek naar een goed systeem voor de verzekering.
WERK
Annick was een tijd mantelzorger, maar zoekt nu een parttime job die ze kan combineren met het uitbouwen van haar
samenhuizingsproject. Ik geef mezelf twee jaar. Vind ik niets, dan begin ik opnieuw als zelfstandige.'
NAAR BED
Patrick en Jeannine gaan graag vroeg slapen, tussen 21 en 22 uur, de anderen blijven wat langer op. 'Ik zit nooit vóór
23 uur in mijn bed', zegt Annick.
LEES MEER
03/10/2020 'We dromen van een groot gezin' (https://www.standaard.be/cnt/dmf20201002_97486133)
26/09/2020 'Ik ben trots op mijn zelfstandigheid' (https://www.standaard.be/cnt/dmf20200925_97576552)
19/09/2020 'We hebben niets tekort, behalve tijd' (https://www.standaard.be/cnt/dmf20200918_97502889)
Ondertussen is het samenleefhuis ondergebracht bij ABBEYFIELD VLAANDEREN
29 mei 2023